CD do kupienia w REQUIEM RECORDS
requiem-records.com/index.php?lang=pl&p=sklep&f=1&c=&t=album&st=data&o=&pid=252&page=0

The very concept is to die for, and will have you engrossed like an action movie. Tryp builds a vivid story of a traumatised man, with the music and lyrics delineating the map of his mind. The weight of this subject seems to be recounted rather lightly – on the streets of Łódź, the protagonist returning from the war-torn state looks like a modern hipster (his tan brought to mind holidays by the sea / his beard made him look quite fashionably), whom Pryt introduces spurting out words in a machine-gun fashion: he has no trouble killing for the first, the second, the third, the fourth time, irrespective of race and origin. This intro leaves no doubt as to the calibre of the story. Subsequent pieces serve as chapters/memories and a stern confrontation with reality. “Gauna” oozes depression, stagnation, and frustration in an attempt at capturing the human element in robotic actions on the frontlines (Mecha here, Gauna there / there’s no robots, only me), which bring nothing but emptiness. Marcin Pryt shouts it out bluntly like a hymn of sorts at the end of “Pustka” (”The Void”), with a reverb echo that underlines loneliness, trying to outshout the piercing, perfectly interlaced saxophone. A trip to the market square, with a postcard from Tripoli on one of the stalls, seems like a mirage. Łódź evokes the worst nightmares, only to help quash them in a moment (for a moment!) in “Expo2024” (I have forgotten about Libyan deserts / I walk around the beautiful park in bliss), which may be read, contrarily, as a commentary on local realities and policies followed by municipal leaders, who often resort to superficial actions instead of effecting any real change. Yet this reality cannot be overcome straight away – you have to face up to it, which Pryt brilliantly sums up in “Muamar” (Everyone has their own Mediterranean Sea / a space they have to swim across). The protagonist of Trypolis must in fact cross two seas: the real and the mental one, when he’s already away from the war. Yet his problems may be extrapolated to the society at large. A sense of limbo and lack of clear-cut answers is what the final “Trupolitania” (”Deathropolis”) brings: victory is hard to come by, the war trauma and clashing head-on with reality do not make anything easier and no new circumstances may change that (not even the hopeful encounter with a woman known from before the war in a typically Polish means of public transport in “Wróciłem” (”I’m Back”).

The brilliant lyrics are backed by a solid music layer. Almost the entire album has a very deliberate and rhythmical feel to it – the pulsating, sometimes march-like drums perfectly convey the aura of military recollections and nightmares. They are backed by Tuta and Wandachowicz’s guitars, a dense layer of bass later added by Piotr Połoz, and, finally, acid keyboards played by Marcin Zabrocki interchangeably with the saxophone. This production method is clearly audible and works in the album’s favour: the pieces are multi-layered, and each second is creatively filled (though not overpacked) with music. Cold synthesizers bring to mind new wave, aggressive drumming attracts the attention, while multiplied vocals, stylized to sound like an evocative quasi-choir, occasionally elevate the record to a rock-opera of sorts. This is as much a guitar-based (“Widzimy się” (”I’ll Be Seeing You”) as a dub album (“Trupolitania”), bubbling with ideas and yet very emotional. The record attacks listeners with music, and the broad array of instruments used paints a very accurate picture: individual pieces seem as chaotic as the traumatised protagonist’s mind; quivering, full of effects and distortions, like his memory. Tryp occasionally refer to oriental sounds, but this is merely an add-on – the gist of their sound is an industrial, metallic, overwhelming yet entrancing cacophony. In “Widzimy się”, rhymed texts interlock with dense bass, drums, and distinct keyboards. If the foreground offers a clear structure to the pieces, rhythm and synthesizer- or guitar-driven melodies, the background is equally eventful: each of the musicians has made a significant contribution, and this may be heard all the while. The desperate call in the finale is a post-production tour de force: Pryt’s fragmented vocals echo in the saxophone/synthesizer background, topped with a melody played on the glockenspiel.

"Trypolis to błyskotliwa opowieść – przejmująca w warstwie lirycznej i charakterystycznie, ale też celnie uchwycona przez Pryta; muzycznie złożona, ale spójna i wyrazista. Teksty chwytają sedna – przez krzyk, proste, ale dosadne rymy, buzujące przytłaczanie słuchacza. Muzycznie nie jest łatwo, ale kotłuje się tu od emocji, wielowątkowości, dozowanej skrupulatnie i konsekwentnie. Od świdrujących melodyjek w „Trypolskim ABC” przez smutne zawodzenie w „Trupolitanii”. Jeśli idea koncept albumów wciąż może być aktualna to właśnie na takiej płycie jak ta – przemyślanej, dopracowanej, dopełniającej teksty z muzyką i zapadającą w pamięć. Muzycy zespołu Tryp wybrali nie łatwą do opowiedzenia historię, ale zrobili to w przemyślany i sugestywny sposób. Nawet jeśli to zespół nieregularny, to jest to powrót wybitny, bo wie co i jak chce powiedzieć. "

JAKUB KNERA NOwe Idzie Od Morza
translation. Aleksandra Szkudłapska

noweidzieodmorza.com/en/12198-a-post-war-tryp/?fbclid=IwAR0Unuxu8QDztEwFvcA1tAvuKvsAX9GNiRlan0TaqaQu0CvapjWtgOmw-k8

"W łódzkim powietrzu musi być coś szczególnego. Jakieś dziwne pierwiastki albo mutageny. Tamtejszy artystyczny underground jest w ciągłym ruchu, w skokowym, chaotycznym rozwoju. Rezultaty można znaleźć choćby na wydanej właśnie płycie „Trypolis” postpunkowej „supergrupy” TRYP.

Cudzysłów w poprzednim zdaniu pojawił się nie bez przyczyny. Termin „supergrupa” pasuje do undergoundowych muzyków równie dobrze jak plerezki lub lakierki. Ale trudno traktować ten skład jak „zwykły zespół”, skoro znajdują się w nim tak zasłużeni i oryginalni artyści jak Jakub Wandachowicz (Cool Kids of Death, NOT, Mister D), Marcin Pryt (19 Wiosen, 11, Niebiescy i Kutman), Robert Tuta (między innymi Agresiva 69, 1984, Bielas i Marynarze), Piotr Połoz (Psychocukier, Tsvey) i Marcin Zabrocki (Pogodno, Mordy), a studyjne oblicze zespołu na prawach regularnego członka kreuje producent Paweł Cieślak (m.in. 19 Wiosen, Fonovel). Siódmą osobą w grupie jest odpowiedzialny za stronę wizualną Paweł Giza.

Poza okołopunkowe ramy TRYP wyrasta także przez rzadkie w tym środowisku ambicje tworzenia płyt o cechach concept albumów. Debiutancką epkę wydał z okazji stulecia ogłoszenia „Manifestu futuryzmu” przez Filippa Tommasa Marinettiego. Głównym wątkiem albumu „Kochanówka” była niemiecka zbrodnia na pacjentach szpitala psychiatrycznego w Łodzi, dokonana w ramach akcji T4. „Trypolis” to impresja o rozpadającym się świecie, powstała na kanwie opowieści spotkanego przypadkiem w barze najemnego żołnierza. Najwłaściwszym punktem odniesienia do opisywania struktury i konceptu tej płyty byłoby potraktowanie jej jak muzyczno-literackiego eseju.

JAN BINCZYCKI Magazyn Kontakt

magazynkontakt.pl/niepiosenki-wojenne.html?fbclid=IwAR1-toFJiqhgdLlnunnPFfjzqRwu6jmb8TM9Q-4Dur8w1POi9FnUeRBE8IA

"Zespół Tryp - tworzony przez liderów łódzkiej sceny z grup 19 Wiosen, Cool Kids of Death czy Psychocukier - wymyślił się na nowo z niewielką pomocą najemnika z Libii. Po ponad ośmiu latach przerwy ukazał się jego drugi album "Trypolis". To będzie pewniak w muzycznych podsumowaniach 2019 r.

Zespoły, w których spotykają się uznani muzycy, zwykło nazywać się supergrupami. Ale to sugeruje gwiazdy rocka, popularne twarze, komercyjny potencjał. Jak więc nazwać łódzką formację Tryp, którą tworzą muzycy wyraziści i doświadczeni, urodzeni liderzy, ale którym nie grozi ani ciężar sławy, ani przekroczenie najwyższego progu podatkowego?"

JAREK SZUBRYCHT Gazeta Wyborcza 20.2.2019

wyborcza.pl/7,113768,24471976,tryp-supergrupa-ktora-naprawde-jest-super-po-plycie-o-hitlerowskiej.html?fbclid=IwAR1d6JdANaq6ffA3fst8xxz-Qwdxy7O4Orr2NGrSw1ih1k14aO9lzMHrx04&disableRedirects=true